นิทานเรื่องสั้นแต่ซึ้งกินใจ ให้แง่คิดสอนใจ เรื่องข้าวเปลือกสองหาบ ที่เชื่อว่าเมื่อทุกคนได้อ่านแล้วจะฉุกคิดถึงคนข้างๆตัว พ่อแม่พี่น้องและครอบครัวบ้างแน่นอน บางครั้งเราก็มัวแต่มองเห็นและทำดีกับผู้อื่น แต่กลับปล่อยปะละเลยหลงลืมที่จะทำดีกับคนใกล้ตัวคุณ!!
นิทานเรื่องสั้นสอนใจและซึ้งกินใจเรื่อง ข้าวเปลือกสองหาบ
มีพี่น้องคู่หนึ่ง ตั้งแต่เด็กนั้นรักใคร่สามัคคีกันมาก
ครั้นโตเป็นผู้ใหญ่ เนื่องจากต่างก็แต่งงานมีครอบครัวแล้ว
พ่อแม่จึงให้พวกเขาแยกบ้านกันอยู่
แยกบ้านแต่ไม่แยกนาในสมัยก่อนเป็นเรื่องธรรมดา
พี่น้องคู่นี้ก็เช่นเดียวกัน
มีอยู่ปีหนึ่งหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว ต่างก็แบ่งข้าวเปลือกกันคนละครึ่ง
หาบกลับไปบ้านของตน แล้วกองไว้ที่ลานจากข้าวหน้าบ้าน
ตกค่ำผู้เป็นพี่ก็คิดว่า
น้องชายอายุยังน้อย ลูกๆ ก็ยังเล็กอยู่ เราควรที่ช่วยเหลือเขาให้มากถึงจะถูก
เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วก็หาบข้าเปลือกหนึ่งหาบ ไปที่บ้านของน้องชายอย่างเงียบๆ
ข้างฝ่ายน้องชายก็คิดเช่นเดียวกันว่า
พี่ชายมีลูกหลายคน แบ่งข้าวเปลือกได้เพียงไม่กี่หาบจะพอกินได้อย่างไร?
คิดแล้วก็หาบข้าวเปลือกหนึ่งหาบส่งไปที่บ้านของพี่ซายอย่างเงียบๆ
รุ่งเช้าเขาทั้งสองต่างก็
ประหลาดใจ ที่ข้าวเปลือกของตนไม่ได้ลดน้อยลงเลย
พอตกค่ำเขาทั้งสองต่างก็เกิดความคิดแบบเดิมขึ้นอีก
เมื่อพี่หาบข้าวเปลือกไปถึงหน้าบ้านของน้องชาย
เป็นเวลาเดียวกับที่น้องชายก็กำลังหาบข้าวเปลือก เตรียมจะส่งไปให้พี่ชายเช่นกัน
เขาทั้งสองเผชิญหน้ากัน เกิดความรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาไหลอย่างไม่รู้สึกตัว….
หวังว่าเราทุกคนควรย้อนนึกถึงสายใยที่ดีๆต่อกันระหว่าง…พี่…น้องสายเลือดเดียวกันของเรา…ที่เราลองตั้งคำถาม?? ถ้าเรามีน้ำใจอันบริสุทธิ์ต่อกัน ปัญหาการทะเลาะระหว่างสายเลือดนั้นคงจะไม่มีดั่งคนในปัจจุบันนี้ …เรื่องนี้สาระสำคัญไม่ใช่ข้าวหาบหรือสิ่งของใดๆนั้นเป็นพระเอกหรอก แต่สิ่งสำคัญคือหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของคนทั้งสองต่างหาก …คือสิ่งสำคัญที่หาสิ่งใดประเมินค่าของความรักฉันพี่น้องนี้ไม่ได้.
………………………..
เรียบเรียงข้อมูล : nitanstory.com
Photo Credit: คุณบุญเสริม สาตราภัย, Credit: chaiwat201149.blogspot.com