นิทานสอนใจ เรื่องนกขมิ้นน้อยผู้อารี

นิทานเรื่อง นกขมิ้นน้อยผู้อารี

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองพาราณสี มีนกขมิ้นตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่า
ทำรังอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง โดยเลือกเอาตรงง่ามไม้สูงๆ คุ้มแดดคุ้มฝน
และค่อนข้างปลอดภัยจากอันตรายที่จะมาจากสัตว์ร้ายและคนร้าย
เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อนนอนอยู่บนรังอย่างสงบสุขเรื่อยมา

คราวหนึ่งเกิดฝนตกชุกติดต่อกันมาหลายวัน จนน้ำฉ่ำฟ้า ชุ่มแผ่นดิน
ไม่ว่าฝนจะตกมาหนักหนาขนาดไหน ก็ไม่ทำให้เจ้านกขมิ้นเดือดร้อนอะไรเลย
เพราะรังของมัน คุ้มครอง ป้องกันลมและฝนได้เป็นอย่างดี

ที่ใกล้ ๆ รังของนกขมิ้น มีลิงตัวหนึ่ง นั่งหลบฝนอยู่
แต่ก็หลบไม่พ้น มันเปียกปอนไปทั้งตัว นั่งสั่นงันงก
จนนกขมิ้นอดสงสารไม่ได้ จึงร้องถามว่า
“พี่ลิงจ๋า.. ท่านพี่มีลักษณะเหมือนอย่างมนุษย์
แต่ทำไมจึงไม่สร้างบ้านอยู่อย่างมนุษย์ละจ๊ะ มาทนตากฝนอยู่ทำไม”

ลิงตอบนกขมิ้นน้อยว่า
”เมื่อก่อนนี้ฉันอาศัยอยู่ในถ้ำ ซึ่งมีทั้งอาหารและน้ำอยู่รอบ ๆ บริเวณถ้ำ…
แต่ตอนนี้ได้มีลิงแม่ลูกอ่อนหลายตัวมาอาศัยอยู่..ฉันสงสารแม่ลูกอ่อนเหล่านั้น
ไม่อยากแย่งอาหาร…ฉันก็ต้องออกมาหาที่อยู่ใหม่
แต่ยังไม่ทันได้ทำที่อยู่อาศัยเลย…ฝนก็ตกหนักมาหลายวันแล้ว
แต่ถ้าฝนหยุด…ฉันอยากจะทำที่อยู่ใกล้ๆ กับเจ้าได้ไหม!”

นกขมิ้นน้อยตอบว่า
“ได้ซิจ๊ะพี่ลิง เพราะฉันก็อยู่ตัวเดียว..จะได้มีเพื่อน..พ่อกับแม่ของฉันตายหมดแล้ว”
ลิงดีใจ และลงมือทำที่อยู่อาศัยใกล้กับรังของนกขมิ้น
จากนั้นมา ลิงกับนกขมิ้นก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ช่วยกันคิดแก้ปัญหาหรือเมื่อมีความทุกข์…ก็ปรึกษาร่วมกันคิดแก้ปัญหา

Credit : คุณชุดา