นิทานอีสปเรื่องสิงโต หมาจิ้งจอก และสัตว์ป่า

ไกลออกไปในป่าลึกที่ถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่อยู่ของสิงโตเจ้าป่า
แต่เวลานี้สิงโตผู้ยิ่งใหญ่กำลังไม่สบายมันป่าวประกาศไปทั่ว
เพื่อหาหมอวิเศษมารักษาอาการป่วยของมัน
“ใครก็ตามที่สามารถรักษาฉันให้หายได้ฉันจะให้รางวัลอย่างงามทีเดียว”

ในป่าแห่งนี้เอง มีหมาจิ้งจอกและหมี ที่ได้ชื่อว่าเป็นหมอที่เก่งกาจที่สุด
ทั้งสองได้ยินประกาศของสิงโต จึงรีบเตรียมตัวเดินทางไปรักษาเจ้าของป่าทันที

แต่เจ้าหมาเกิดละโมปมันอยากได้รางวัลแต่ผู้เดียว มันจึงห้ามไม่ให้หมีไปด้วย
“ฉันว่าฉันควรไปรักษาสิงโตคนเดียว..เพราะฉันไม่อยากแบ่งรางวัลของฉันให้กับใคร
เพราะฉะนั้นแกควรกลับบ้านไปได้แล้วเจ้าหมี”
“ถ้าเธอคิดว่าเธอสามารถรักษาคนเดียวได้…ก็ตามใจ” หมีพูดก่อนหันหลังจากไป

หมาป่าจอมละโมปรีบวิ่งตรงไปที่ถ้ำสิงโตและถือโอกาสกุเรื่องกล่าวร้ายหมี
“ท่านสิงโตรู้ไหมที่เจ้าหมีนั่นไม่ยอมมารักษาท่านนั้นก็เพราะมันอยากให้ท่านตาย
และมันจะได้ขึ้นเป็นเจ้าปกครองป่าแห่งนี้แทนท่าน ไงล่ะ!!…”

สิงโตได้ฟังแล้วรู้สึกโกรธมากจึงเรียกหมีเข้ามาพบโดยเร็ว
“ไม่จริงเลยท่าน…ฉันไม่ได้มารักษาท่านก็เพราะฉันกำลังค้นคว้าหาวิธีที่
ดีที่สุดที่จะมารักษาท่านต่างหาก…และตอนนี้ฉันก็รู้แล้วล่ะ!!”

หมีคิดแก้เผ็ดหมาป่าจอมโกหก จึงแกล้งพูดต่อไปว่า
“วิธีที่จะรักษาท่านได้ก็คือ…ความอบอุ่น
และสิ่งที่อบอุ่นที่สุดนั่นก็คือ..ขนของหมาจิ้งจอกนั่นเอง”

ทันใดนั้นสิงโตกระโดดตรงไปที่หมาป่า
และถอนขนทั้งหมดของเจ้าหมาป่าออกมาทำเสื้อขนสัตว์แสนสวยสวมใส่
หมาป่าขนโกร๋นตกใจและอายมากมันจึงวิ่งหนีหายไปในป่า
และไม่กล้าออกมาปรากฎตัวในที่สาธารณะอีกเลย