กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…ชาวนาคนหนึ่งได้ไปยังรังห่านของเขา
แล้วพบไข่ฟองหนึ่งเป็นสีเหลืองส่องแสงแวววาว
เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา…
ก็รู้สึกว่ามันหนักพอๆ กับตะกั่ว
เขานำมันกลับบ้าน…
และทันใดก็พบว่ามันเป็นไข่ทองคำบริสุทธิ์
ทุกเช้าเหตุกาลเดียวกันก็เกิดขึ้น
และในไม่ช้าเขาก็กลายเป็นคนมั่งมี…
จากการขายไข่ทองคำ
เมื่อเขายิ่งร่ำรวยขึ้น…เขาก็ยิ่งโลภมากขึ้น
และคิดหาทางที่จะได้ขายไข่ทั้งหมด…
ที่ห่านสามารถให้ได้ในคราวเดียว
เขาจึงฆ่ามัน…ผ่าทองมัน
แล้วเขาก็พบแต่ความว่างเปล่า…!
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความโลภ…ไม่เคยให้ความมั่งมีแก่ใคร”
ดั่งคำสุภาษิตไทยที่ว่า “โลภมาก ลาภหาย” นั่นเอง