นิทานอีสป เรื่อง มดแดงกับนกพิราบ
มดแดงอาศัย อยู่ใกล้ลำธาร
หิวน้ำซมซาน ลนลานริมตลิ่ง
ก้มลงดื่มน้ำ ลื่นล้ำล้มกลิ้ง
ตกน้ำดำนิ่ง ดำดิ่งโผล่ได้
มองเห็นนกเขา จับเจ่ากิ่งไม้
ร้องตะโกนไป เร็วไวช่วยที
นกคาบกิ่งไม้ โยนให้เร็วรี่
เกาะกิ่งไม้ซี เจ้านี้จะรอดตาย
มดแดงตัวน้อย ค่อยไต่ขึ้นไม้
ลมพัดพาไป ไต่ขึ้นตลิ่ง
ขอบใจนกเขา ช่วยเราไม่ดิ่ง
เมตตาจริงๆ ไม่ลืมยิ่งบุญคุณ
วันหนึ่งนกเขา บินเบาเหมือนนุ่น
ออกจากรังอุ่น วิ่งวุ่นจิกหนอน
นายพรานเห็นนก โปดกเนื้ออ่อน
หยิบธนูลูกศร พาดสายหมายยิง
มดเห็นเหตุการณ์ ลนลานรีบวิ่ง
กัดนิ้วเท้านิ่ง พรานยิ่งเจ็บปวด
สะดุ้งยกเท้า ปัดเจ้ามดกวน
ธนูวิ่งสวน ทวนถูกต้นไม้
นกเขาได้ยิน บินหนีเร็วไว
ตื่นเต้นตกใจ ใครทำอะไร
นายพรานกลับบ้าน เหตุการณ์ผ่านไป
นกเขาขอบใจ มดได้แทนคุณ
สรุปนิทานอีสปเรื่อง มดแดงยอดกตัญญู
มดแดงตัวหนึ่งหิวน้ำมากจึงไต่ลงไปกินน้ำริมตลิ่ง ลื่นตกลงไปในน้ำ ได้ร้องตะโกนให้นกเขาช่วย นกเขาจึงคาบกิ่งไม้โยนลงไปให้ มดแดงไต่ขึ้นกิ่งไม้ ลมพัดพากิ่งไม้ไปริมตลิ่ง มดแดงไต่ขึ้นฝั่งได้รอดตาย วันหนึ่ง นกเขาออกไปหากินกำลังจิกหนอนอยู่ มีนายพรานเห็นนกเขาหยิบธนูจะยิงนกเขา มดเห็นเหตุการณ์จึงรีบวิ่งไปกัดข้อเท้านายพราน นายพรานเจ็บข้อเท้าจึงเอามือปัดมดกระเด็นไป ลูกธนูจึงพลาดไม่ถูกนกเขา มดแดงได้แทนคุณนกเขาแล้ว
1). “ความกตัญญูกตเวที…เป็นเครื่องหมายของคนดี”
2). “ผู้ที่ทำความดีไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่…สักวันย่อมได้รับสิ่งดีดี…ผลดีตอบสนองเสมอ”
Credit : ครูทิพย์