นิทานอีสป เรื่อง มดกับดักแด้
ในวันอากาศแจ่มใส มดตัวหนึ่งกำลังวิ่งออกหาอาหารอย่างคล่องแคล่ว
มันเดินข้ามผ่านดักแด้ตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนแปลงสภาพร่างกายจากดักแด้เป็นผีเสื้อ
ดักแด้ที่ขยับหางของมัน ทำให้มดจ้องมองด้วยความสนใจ และรู้ว่าสิ่งที่มันเห็นมีชีวิต
เจ้ามดไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน มันรู้สึกไม่ค่อยชอบและนึกรังเกียจ
“น่าสงสารจริง ๆ เล๊ย…ย” มดร้องด้วยเสียงเหยียดหยัน
“เจ้านี่ช่างมีโชคชะตาที่น่าเศร้าอะไรเช่นนี้ ในขณะที่ข้าสามารถที่จะวิ่งไปไหนมาไหน
ได้ตามที่ใจต้องการ ปีนขึ้นยอดต้นไม้ แต่เจ้าได้แต่นอนนิ่งในเปลือกของตัวเองอยู่ตรงนี้
และมีแรงแค่ขยับหางเท่านั้น”
ดักแด้ได้ยินคำเหยียดหยันที่มดพูดออกมาทั้งหมดแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบใด ๆ
ไม่กี่วันต่อมา เมื่อมดตัวดังกล่าวเดินผ่านมาทางนั้นอีกครั้ง ก็ไม่พบสิ่งใดอีก
นอกจากเปลือกของดักแด้ที่ยังคงอยู่บริเวณนั้น
มันประหลาดใจว่าสิ่งที่อยู่ในเปลือกกลายไปเป็นอะไร
มดรู้สึกทันทีว่าตัวเองกำลังได้รับร่มเงาจากปีกที่สวยงามของผีเสื้อ
“เห็นข้าไหม” ผีเสื้อพูด
“ เจ้าน่าเวทนายิ่งนัก! ตอนนี้ เจ้าสามารถโอ้อวดพละกำลังของเจ้าในการวิ่ง
และปีนไต่ได้เท่าที่เจ้าอยากให้ข้าฟังได้นะ…”
จากนั้น ผีเสื้อก็บินขึ้นไปในอากาศ มุ่งหน้าไปตามสายลมที่แผ่วเบาในฤดูร้อน
จนลับสายตาของมดไปตลอดกาล…
“สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น”