นิทานอีสป เรื่อง หมาจิ้งจอก หมาป่าและม้า
สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งอายุยังน้อย แม้จะมีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว
แต่เนื่องจากมีประสบการณ์ไม่มากนัก เมื่อได้พบม้าเป็นครั้งแรกมันจึงไม่รู้จัก
“ข้าพบสัตว์อะไรก็ไม่รู้ ตัวมันสูงใหญ่สง่างามแต่กินหญ้าเป็นอาหาร”
สุนัขจิ้งจอกวิ่งมาบอกกับหมาป่า
เพื่อนของมันซึ่งอยู่ในวัยไล่ๆกัน
“รูปร่างหน้าตามันเป็นอย่างไรล่ะ” หมาป่าซักถาม
“บอกไม่ถูกหรอก เจ้าตามข้าไปดูเองดีกว่า”
เมื่อหมาจิ้งจอกพาเพื่อนของมันมาพบกับม้า
ตอนแรกม้าตกใจจะวิ่งหนี แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงหยุดยืนรั้งรออยู่เพื่อดูท่าที
หมาจิ้งจอกเอ่ยถาม
“ท่านมีชื่อเรียกเผ่าพันธุ์ว่าอย่างไร…ช่วยบอกให้เรารู้หน่อยเถอะ”
ม้าแสยะยิ้ม เพราะเมื่อได้ยินคำถาม ก็รู้ว่าทั้งสองยังเดียงสานัก
“ชื่อของข้าน่ะรึ มาดูใกล้ๆเท้านี่ซิ ช่างทำเกือกม้า…ได้สลักชื่อของข้าไว้ตรงนี้ไง”
เมื่อเห็นม้ายกเท้าขึ้น หมาจิ้งจอกเกรงอันตรายจึงหันไปกล่าวกับหมาป่าผู้เป็นสหายว่า
“ฉันยังไม่ได้เข้าโรงเรียนเลย เธออ่านหนังสือเก่งไม่ใช่หรือ ลองเข้าไปอ่านหน่อยซิ”
“อ้อ ได้เลย…ฉันนะสอบได้ที่ 1 เป็นประจำเชียวน่ะ” หมาป่ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ
เดินยืดไหล่ชูคอเข้าไปอย่างสง่างาม
แต่ทันใดนั้น หมาป่าก็ถูกม้าใช้เท้าถีบเข้าใส่อย่างแรงแล้ววิ่งหนีไป
หมาจิ้งจอกเข้ามาดูอาการหมาป่าผู้โชคร้าย
“เพื่อนเอ๋ย…คราวหลังก็ระมัดระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อยนะ”
“คนฉลาดอาจยอมทำตัวเป็น…ผู้โง่เขลาในบางสถานการณ์ …แต่คนโง่มักอวดตัวว่าฉลาดทุกเวลา”
เรียบเรียงข้อมูล : nitanstory.com