นิทาน เรื่อง เจ้าหญิงดอกไม้กับเจ้าชายดวงตะวัน
…กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้หลากสี มีดอกไม้ดอกหนึ่งซึ่งไม่เคยร่วงโรยกลีบของเธอสีขาวละมุน ที่โคนกลีบของดอกไม้ถูกแต้มด้วยสีที่ไม่ซ้ำ ชมพู ฟ้า ส้ม เหลือง เขียวอ่อน ม่วง สีของสายรุ้ง อ่อนโยนละมุนตา เธอเป็นเจ้าหญิงของมวลดอกไม้ทั้งปวง
เมื่อเธอแย้มบาน เหล่าดอกไม้น้อยใหญ่ก็พร้อมใจกันผลิบานเหล่าแมลง ผีเสื้อหลากสีสวย ก็ร้องเพลงเต้นระบำตามจังหวะของสายลม
เจ้าหญิงดอกไม้แย้มบานด้วยแสงแดดจากเจ้าชายดวงตะวันด้วยความรู้สึกดีๆที่เรียกว่า ความรักทุกวัน…แบบนี้…มาเนิ่นนาน จนเกิดเป็นกาลครั้งหนึ่ง….
เจ้าหญิงหลงรักแสงแดดยามเช้า ที่เป็นสัญญาณทักทายของเจ้าชายดวงตะวันแต่เจ้าหญิงก็รู้สึกเศร้าทุกครั้ง เมื่อถึงเวลาพลบค่ำที่ดวงตะวันกำลังจะลาลับเธอไม่ชอบให้เป็นแบบนั้น…วันหนึ่งเธอจึงขอร้องกับเจ้าชาย
“เจ้าชายคะ จะเป็นไปได้ไหม ถ้าหากฉันจะขอให้โลกนี้ไม่มีเวลากลางคืนฉันอยากอยู่กับคุณตลอดเวลา”
เจ้าชายดวงตะวันที่อบอุ่น อมยิ้มกับความคิดของเจ้าหญิง แล้วบอกกับเธอ “เจ้าหญิงของฉัน เธอคงรู้ว่าฉันคงทำอย่างนั้นไม่ได้ เราเองก็ต่างมีหน้าที่”
เจ้าหญิงทำจมูกย่นนิดหนึ่ง “ก็ฉันไม่ชอบ เวลาที่เราต้องไกลกัน”
เจ้าชายยิ้มเล็กๆ แล้วถามเจ้าหญิง “ยังจำได้ไหมว่าทำไมเธอถึงรักฉัน”
เจ้าหญิงยิ้มแววตาเป็นประกาย มันช่างอุ่นหวานเมื่อนึกถึงวันนั้น เธอตอบด้วยเสียงสดใสว่า “ฉันรักคุณ เพราะคุณ คือ ดวงตะวันที่ส่องแสงอบอุ่น คุณ คือ แสงสดใสของเช้าวันใหม่ในทุกๆวันเพราะคุณให้ความอบอุ่นกับทุกอย่างในโลกใบนี้ ไม่ใช่แค่เพียงแค่ฉัน”
อีกครั้งที่เจ้าชายอมยิ้ม แล้วตอบว่า “เหมือนกับฉันที่รักเธอ เพราะเธอ คือ ดอกไม้ที่ร่าเริง เธอนำความสดใสมาให้กับผืนดิน เห็นไหม เราต่างก็มีหน้าที่ของตนเอง”
“สำหรับฉัน…ฉันมีหน้าที่ ในบางครั้งเราจึงจำเป็นต้องห่างกันบ้างแสงของฉันจะอบอุ่นเสมอเมื่อเราพบกันอย่างพอดีแต่หากฉันส่องแสงให้กับพื้นดินทั้งวันโดยไม่มีเวลากลางคืนแสงของฉันก็คงร้อนเกินไปสำหรับพื้นโลก…และดอกไม้อย่างเธอก็จะเหี่ยวเฉาการรอคอยเวลาที่เราที่จะกลับมาพบกันอีกครั้ง…เป็นความรู้สึกที่หอมหวานนะเจ้าหญิง เธอคิดว่าอย่างนั้นไหม”
เจ้าหญิงเอียงคอพร้อมกับคิดตามคำพูดของเจ้าชาย จากนั้นเจ้าชายส่องแสงอุ่นมาให้กับท่าทีน่าเอ็นดูของเจ้าหญิง แล้วพูดว่า
“ฉันอยากให้เธอลองมองท้องฟ้าในเวลากลางคืน…อย่าคิดว่ากลางคืนทำให้เราไกลกันลองมองดูดีๆ ในความมืดมักทำให้เรามองเห็นบางอย่างได้ชัดเจนยิ่งขึ้นนะ อย่างน้อยก็แสงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนท้องฟ้านั่น”
“ยังมีสิ่งสวยงามในโลกใบนี้อีกมากมายให้เธอชื่นชม ในช่วงเวลาที่เราต่างก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเอง ช่องว่างระหว่างเรา คือ สิ่งที่จะช่วยทำให้เราเรียนรู้หัวใจเราเองได้มากขึ้น และเจ้าหญิงเธอรู้ใช่ไหมว่า ไม่ว่าฉันจะทำหน้าที่อยู่ที่ไหน ฉันก็จะกลับมาหาเธอเสมอ เพราะฉันคือดวงตะวัน”
คราวนี้เจ้าหญิงเข้าใจแล้ว เธอจึงยิ้มกว้างให้กับเจ้าชาย เจ้าชายยิ้มตอบพร้อมกับให้เจ้าหญิงเอียงหูมา เจ้าชายกระซิบเบาๆ ว่า
“ฉันจะบอกความลับหนึ่งให้ สิ่งที่เธออาจไม่เคยรู้แม้ในเวลากลางคืนที่เธอคิดว่าเราห่างไกลกันเธอรู้ไหมว่าฉันไม่เคยไปไหน…เพราะฉันฝากความห่วงใยไว้กับดาวดวงหนึ่งดาวดวงที่ไม่ได้กระพริบด้วยแสงของดวงจันทร์ แต่ส่องสว่างจากจากแสงจากหัวใจของฉันเมื่อถึงเวลากลางคืน ฉันอยากให้เธอมองดูบนท้องฟ้าแล้วเธอจะรู้ได้ด้วยหัวใจของเธอเองว่าดาวดวงไหนบนท้องฟ้า คือ ดวงดาวของเธอ”
คำตอบของเจ้าชายน่ารักจนเจ้าหญิงหัวใจพองโต เธอพยักหน้าและยิ้มให้กับเจ้าชาย
…
รูปประกอบโดย Nitanstory.com
เรื่องโดย เพจนิทานก่อนนอน By Bally