นิทานพื้นบ้านภาคกลาง เรื่องแมลงอัปลักษณ์

นิทานพื้นบ้าน ชุด “คติสอนใจ” สำหรับเด็กและเยาวชน

นิทานเรื่อง แมลงอัปลักษณ์

ในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาลแห่งหนึ่ง มีต้นไม้ขึ้นอยู่อย่างหนาแน่น และมีเหล่าแมลงอาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้มากมายหลายชนิด เช่น ยายแมลงปอ ลุงแมลงหวี่ ป้าตั๊กแตน พี่แมลงทับ เป็นต้น แมลงทุกตัวต่างก็รักใคร่กันเหมือนพี่เหมือนน้อง และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข…แมลงทั้งหมดนี้อยู่ในความปกครองของพระราชาผีเสื้อผู้สง่างาม พระองค์มีปีกสีทองส่องประกายแพรวพราว และที่สำคัญ พระราชาผีเสื้อมีของวิเศษอย่างหนึ่งที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษ นั้นก็คือ “ไม้ประกายเพชร” ซึ่งทำด้วยทองคำแท้อันมีอำนาจวิเศษ สามารถเนรมิตสิ่งต่างๆ ได้ทุกอย่างตามพระราชประสงค์ของพระราชาผีเสื้อ

พระราชาผีเสื้อ ทรงมีพระสหายชื่อว่า “แมลงเพชร” เป็นผู้ที่มีความสามารถมาก และมีความจงรักภักดีต่อพระราชาผีเสื้อ ได้กระทำความดี้เป็นที่ถูกพระทัยของพระราชาจึงได้รับพระราชทานชื่อจากพระราชา แมลงเพชรมีรูปร่างเล็ก ปีกสีเงิน บินได้สูงและรวดเร็วมาก เป็นที่เกรงขามของเหล่าแมลงอื่นๆ ยิ่งนัก…ต่อมาพระราชาผีเสื้อ ได้มีคำสั่งลับเฉพาะกับแมลงเพชรพระสหายสนิทว่า “แมลงเพชร ข้าจะให้เจ้ายืมไม้เท้าประกายเพชรของข้าไป และข้าขอให้เจ้าช่วยดูแลแมลงทั้งหลายแทนข้าสักระยะหนึ่ง โดยมีข้อแม้ว่า ห้ามนำไม้ประกายเพชรไปสร้างความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นโดยเด็ดขาด เจ้าจำไว้ให้ดีนะ“…”เป็นพระมหากรุณาธิคุณพระพุทธเจ้าข้า ข้าพระพุทธเจ้า จะไม่ทำให้พระองค์ผิดหวัง ถ้าข้าพระพุทธเจ้าผิดสัญญา ขอให้พระองค์ทรงลงโทษได้เลยพระพุทธเจ้าข้า“แมลงเพชรรับคำพร้อมกับให้สัญญา

จากนั้นแมลงเพชรก็ออกไปเที่ยวเยี่ยมเยียนแมลงอื่นๆ พร้อมกับนำไม้เท้าประกายเพชรไปด้วยเสมอ ตั้งแต่ได้รับมอบพระราชอำนาจจากพระราชาผีเสื้อ นิสัยของแมลงเพชรก็เปลี่ยนไป เริ่มเย่อหยิ่งจองหอง ไม่ทักทายลุงแมลงหวี่ ยายแมลงปอเหมือนเช่นเคย ทำให้ยายแมลงปอสงสัยมาก จึงเอ่ยปากถามแบบหยอกล้อแมลงเพชรว่า “ไงแมลงเพชรหมู่นี้เป็นอะไรไปหรือ ไม่เห็นทักทายกันบ้างเลย กรือว่าถูกพระราชาลงโทษมา หน้าตาไม่ค่อยสบายเลยนี่” แมลงเพชรเมื่อได้ฟังยายแมลงปอพูดดังนั้น มันรู้สึกโกรธมาก จึงใช้ไม้เท้าประกายเพชรชี้ไปที่ยายแมลงปอแล้วพูดขึ้นว่า “จงเป็นรูปปั้นเดี๋ยวนี้” พอแมลงเพชรพูดขาดคำ ยายแมลงปอก็กลายร่างเป็นรูปปั้นทันที “บังอาจมาพูดล้อเล่นกับข้า จึงต้องได้รับโทษเช่นนี้” แมลงเพชรพูดพลางหัวเราะแกมเยาะเย้ย

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็มีรูปปั้นของแมลงต่างๆ เพิ่มจำนวนขึ้นทุกวัน ป่าที่เคยร่มเย็นเป็นสุขและอยู่กันอย่างเงียบสงบ บัดนี้กลับกลายเป็นป่าแห่งความลึกลับ เงียบเหงาน่าสะพึงกลัว ปราศจากเสียงหัวเราะหยอกล้อกันดังเช่นแต่ก่อน
แมลงทับตัวหนึ่งรู้สึกหดหู่ใจมากที่เห็นพวกแมลงด้วยกัน ต้องถูกกลั่นแกล้งรังแกจากแมลงเพชร จึงได้เอ่ยปากปรึกษากับป้าตั๊กแตนว่า “ป้าตั๊กแตนครับ เราจะทำอย่างไรกันดี จึงจะกำจัดเจ้าแมลงเพชรจอมอันธพาลให้พ้นไปจากป่าของเราได้ครับ” …”คงจะยากหลานเอ๋ย เพราะเจ้าแมลงเพชรมีไม้เท้าวิเศษอยู่ในมือของมัน ขืนใครไปต่อปากต่อคำมันเข้า ก็ต้องถูกสาปให้กลายเป็นรูปปั้นไปหมด เจ้าก็เห็นอยู่แล้วมิใช่หรือ” “ถ้าพวกเราทั้งหมดจะรวมตัวกันไปร้องทุกข์กล่าวโทษต่อพระราชาผีเสื้อ ให้ทรงทราบถึงความเดือดร้อนของพวกเรา ป้าว่าจะดีไหมครับ” แมลงทับออกความเห็น “เออก็น่าจะลองดูเหมือนกันนะหลาน เพราะพระราชาท่านจะได้ทรงรู้ความจริงว่า ผู้ที่พระองค์ท่านทรงไว้วางพระทัยให้ดูแลพวกเราแทนพระองค์ท่าน มีความประพฤติชั่วช้าเพียงใด” ป้าตั๊กแตนสนับสนุน

เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วแมลงทับและป้าตั๊กแตนก็พาสมัครพรรคพวกแมลงทั้งหลายในป่า เข้าไปร้องทุกข์ต่อพระราชาปีเสื้อ ว่าถูกแมลงเพชรข่มเหงรังแกต่างๆ นานา จนได้รับความเดือดร้อนอย่างแสนสาหัส เมื่อพระราชาผีเสื้อทรงทราบเช่นนั้น จึงได้ให้ไปตามตัวแมลงเพชรเข้าเฝ้า พร้อมกับให้นำไม้เท้าประกายเพชรมาคืนด้วย “ว่าไงแมลงเพชร พวกแมลงทั้งหลายเขาได้มาร้องทุกข์กล่าวโทษ เจ้าได้ข่มเหงรังแกพวกเขาเป็นความจริงหรือไม่” พระราชาผีเสื้อทรงถาม แต่แมลงเพชรก้มหน้านิ่งไม่ตอบ พระราชาจึงตรัสต่อไปว่า “นี่แสดงว่าเป็นจริงอย่างที่เขาฟ้องร้องมาใช่ไหม เจ้าถึงก้มหน้านิ่งเฉยอยู่” “หามิได้พระพุทธเจ้าข้า ข้าพระพุทธเจ้าไม่เคยข่มเหงใครเลย พวกเขานั้นแหละข่มเหงรังแกกันเอง แล้วโยนความผิดมาให้ข้าพระพุทธเจ้า” แมลงเพชรปฏิเสธ “ยังมาทำปากแข็งอีก ก็พวกแมลงต่างๆ เขาจะมีปัญญาสาปให้แมลงด้วยกันกลายเป็นรูปปั้นได้หรือ ก็มีแต่เจ้าเท่านั้นแหละที่มีไม้เท้าประกายเพชรของข้า เจ้ายอมรับมาเสียดีๆ ก่อนที่ข้าจะโมโห“…”ข้าพระพุทธเจ้าขอยอมรับผิด และขอพระองค์จงทรงพระราชทานอภัยโทษให้ข้าพระพุทธเจ้าด้วยเถิดพระพุทธเจ้าข้า” แมลงเพชรพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“ข้าคงยกโทษให้เจ้าไม่ได้หรอก เพราะเจ้าได้เคยให้สัญญาไว้แก่ข้าแล้วว่า เจ้าจะไม่ใช้ไม้ประกายเพชรของข้าไปสร้างความเกืดร้อนให้แก่ผู้อื่น เจ้าไม่รักษาคำพูดอีกทั้งมีความเย่อหยิ่งลืมตัว เจ้าควรจะได้รับโทษอย่างหนัก”
“พระราชอาญาไม่พ้นเกล้าพ้นกระหม่อม แล้วแต่พระองค์ จะทรงพิจารณาโทษเถิดพระพุทธเจ้าข้า”
“เอาละข้าจะสาบเจ้าให้กลายเป็นแมลงที่น่าเกลียด มีรูปร่างอัปลักษณ์ โดยให้ร่างของเจ้ามีสีดำ บินได้ต่ำๆ ระยะใกล้ๆ และมีกลิ่นตัวเหม็นสาบ เป็นที่รังเกียจของคนทั่วไป เจ้าจงเป็นแมลงอัปลักษณ์ ณ บัดนี้ เพี้ยง!“พระราชาผีเสื้อตรัสแล้วก็ใช้ไม้เท้าประกายเพชรชี้ไปที่แมลงเพชร

แมลงเพชรก็กลับกลายร่างเป็นแมลงอัปลักษณ์ตามคำสาบทันที เวลาที่มันไปไหนก็จะถูกสัตว์อื่นๆ พูดจาเยาะเย้ยถากถาง และเรียกมันว่า “แมลงถูกสาป” มันรู้สึกอับอายเป็นที่สุดแต่ก็ต้องทนรับทุกข์ต่อไป ในเวลาต่อมาชื่อของมันก็ถูกเรียกให้สั้นลงว่า “แมลงสาบ” จนถึงทุกวันนี้

ส่วนแมลงต่างๆ ที่ถูกแมลงเพชรสาปให้เป็นรูปปั้น พระราชาผีเสื้อได้ใช้ไม้เท้าประกายเพชรชี้และเสกให้กลายร่างดังเดิมทั้งหมด แมลงทั้งหลายต่างอยู่ร่วมกันในป่านั้นอย่างมีความสงบสุข

Credit: dhammathai.org/dhammastory/story76.php
Photo credit: autis-mann.exteen.com/20080625/entry